Pieter Nicolaas van Eyck (Breukelen, 1 oktober 1887 – Wassenaar, 10 april 1954) was een Nederlandse dichter, hoogleraar aan de Universiteit Leiden en criticus. Hij ontving in 1947 de Constantijn Huygensprijs voor zijn hele oeuvre. Pieter Nicolaas is de vader van de architect Aldo van Eyck.
Zijn bekendste gedicht is ‘De tuinman en de dood’, dat hij plagieerde van een gedicht van de Franse kunstenaar en leeftijdgenoot Jean Cocteau (1889 -1963) uit diens roman Le Grand Écart. Cocteaus verhaal is vermoedelijk weer gebaseerd op een soefi-anekdote van Roemi.
Pieter Nicolaas van Eyck (Breukelen, 1 de octubre 1887 – Wassenaar, 10 de abril 1954) fue un poeta neerlandés, catedrático de la Universidad de Leiden y crítico. Recibió en 1947 el Premio Constantijn Huygens por toda su obra. Pieter Nicolaas es el padre del arquitecto Aldo van Eyck.
Su poema más conocido es ‘El jardinero y la muerte’, que plagió de un poema del artista y contemporáneo francés Jean Cocteau (1889 -1963) incluido en su novela La gran separación. La historia de Cocteau está a su vez supuestamente basada en una anécdota sufí del poeta Rumi.
P. N. van Eyck – Brent Bridge
Een vreemd man, in een vreemd land.
En vaak is er niets dan dit:
Water en loof en het wit
Van zwanen, dicht bij de rand
Gras voor de bank waar hij zit,
En straks aan de overkant.
Een man die even leest,
Het stil begin van een lied,
Dan opkijkt en om zich ziet.
En iets in hem denkt, bedeesd:
Hoe vreemd, nog ken ik het niet,
En toch is het altijd geweest.
Vreemd, in dit vreemde land,
Alleen, met niets dan dit:
Water en loof en het wit
Van een zwaan die talmt bij de kant,
Dicht langs de bank waar ik zit,
wat avondzon op mijn hand.
Uit: Herwaarts, Gedichten 1920-1945 , 2e uitgebreide druk, Nijgh & Van Ditmar, 's- Gravenhage 1949. De 1e druk verscheen in 1939
P. N. Van Eyck – Brent Bridge
Un extraño en una tierra extraña.
Y a menudo no hay más que esto:
Agua y verdor, y el blanco
de los cisnes, junto a la franja de hierba
ante el banco donde él está sentado,
y luego a la otra orilla.
Un hombre que lee un instante,
el quedo inicio de una canción,
luego levanta la vista y mira alrededor.
Y algo en él le dice, azorado:
Qué extraño, aún no lo comprendo,
y sin embargo siempre ha estado ahí.
Extraño, en esta tierra extraña,
solo, con nada más que esto:
agua y verdor, y el blanco
de un cisne que remolonea en la orilla,
junto al banco donde estoy sentado,
algo del sol del crepúsculo en mi mano.
P. N. Van Eyck – De Tuinman en de Dood (1926)
Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" –
Van middag (lang reeds was hij heengespoed)
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
"Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"
Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."
P. N. Van Eyck – El jardinero y la muerte (1926)
Un noble persa cuenta:
“Mi jardinero ha entrado esta mañana
gritando horrorizado: “¡Alá me valga!
Estaba yo podando los rosales
y ha venido la Muerte a visitarme.
Bañado en sudor frío me he escapado
del gesto de amenaza que ha esbozado.
¡Pronto, señor, dadme vuestro alazán
y esta noche estaré ya en Ispahán!”
Se fue volando… Bien, pero esta tarde
me he encontrado a la Muerte por el parque.
Esperaba a que hablase yo primero:
“Por qué has amenazado al jardinero?”
Sonrióse y dijo: “No quise asustarle;
fue un gesto de sorpresa al encontrarle
tan pronto, aquí, afanado en su rosal,
cuando esta noche he de llevármelo en Ispahán.”
Traducción de Francisco Carrasquer en: Antología de la poesía neerlandesa moderna. Barcelona: El Bardo, 1971.
P. N. Van Eyck – The Gardener and Death
A Persian Nobleman:
This morning, with a face turned pale from fright,
My gardener rushed in, "Sir, if I might!
"At work, just now, I stopped to take a breath,
And looked up from the roses. There stood Death.
"Startled, I quickly left the work I'd planned,
But saw full well the menace of his hand.
"Lend me a horse and I will make it run.
Before night falls I'll be in Ispahan!"
This afternoon (I'd long since watched him flee),
I chanced on Death beneath a cedar tree.
When he just stood there in his cloak of grey,
I asked about the threat he'd made that day.
He smiled, "It was not threat as he surmised.
I raised my hand because I was surprised,
"To find a man here working in the sun,
Whom I must fetch tonight in Ispahan."
Translation: © David Colmer, 2007
P. N. Van Eyck – The gardener and Death
A Persian Nobleman:
"My Lord, a moment please!" my gardener cried,
As he rushed in this morning, petrified.
"I'd pruned your roses, tending each with care,
When I looked round, I saw Death standing there.
Shaken, I ran the length of all your land,
For I had glimpsed the threat of his raised hand.
Your horse, my Lord, you must let me take flight,
So I can get to Ispahan tonight!"-
Long after he had fled ('t was growing dark),
I found Death lingering in the cedar park.
I asked the silent figure, "Why upset
My servant and lift up your hand in threat?"
"He smiled and said: my hand was never raised
This morning, when he fled. I was amazed
To find him there, absorbed in work, whose yarn
I am to cut tonight in Ispahan."
Translation: © Judith Wilkinson, 2007