Jan Marie Albert De Wilde (Aalst, 1 januari 1944 -) is een Belgische zanger, tekstschrijver, gitarist en kleinkunstmuzikant. Tot zijn bekendste liedjes behoren ‘Walter’, ‘Ballade van een goudvis’, ‘Een vrolijk lentelied’, ‘Joke’, ‘Hè hè’, ‘Eerste sneeuw’ en ‘De fanfare van honger en dorst’.
Jan Marie Albert De Wilde (Alost, 1 enero 1944 -) es un cantante, compositor, guitarrista y cabaretista Belga. Entre sus canciones más conocidas están ‘Walter’, ‘Balada de un pez de colores’, ‘Una alegre canción de primavera’, ‘Joke’, ‘¡Vaya, vaya!’, ‘Primeras nieves’ y ‘La fanfarria del hambre y la sed’.
Jan de Wilde - De fanfare van honger en dorst (1990)
We liepen in Gent rond,
we waren met zessen.
We kwamen van nergens,
gingen nergens naartoe.
Vanaf de terrassen in de koffiehuizen
bekeken we de mensen en hun drukke gedoe.
We liepen met ons hoofd in de wolken,
en werden dan wakker met honger en dorst.
En iedereen riep: kijk daar loopt de fanfare,
de fanfare van honger en dorst.
We hadden geen geld om eten te kopen,
maar we wisten voor alles het beste adres:
mosselen bij Leentje en frieten bij Helga,
en Annie bewaarde voor ons wel een fles.
En iedere nacht, nog net voor het slapen,
de laatste vijf frank in Eddies jukebox:
A hard rain's gonna fall,
we zongen 't allemaal samen,
met de fanfare van honger en dorst.
En kwam er een vrouw die een van ons meenam,
dan namen we afscheid en zegden/zeiden vaarwel.
De fanfare trok verder met minder leden,
de toon in mineur, we begrepen dat wel.
Maar er was nooit een vrouw die mooier kon zingen
dan onze fanfare van honger en dorst.
En het duurde nooit lang of we waren weer samen
met de fanfare van honger en dorst.
Wie van ons had ooit durven denken
dat iedereen van ons voorgoed weg zou gaan.
We hebben dan zelf de fanfare ontbonden,
we hebben als iedereen de prijs zwaar betaald.
De prijs voor de vrijheid: in ruil voor wat centen
een baan bij de bank, een auto, een kind.
Maar ergens in de stad zingt een nieuwe fanfare,
een nieuwe fanfare van honger en dorst.
Een nieuwe fanfare van honger en dorst.
Jan de Wilde - La fanfarria del hambre y la sed (1990)
Vagábamos por Gante,
éramos seis.
No veníamos de ningún sitio,
ni íbamos a ninguna parte.
Desde las terrazas de los cafés
mirábamos a la gente con su agitado quehacer.
Teníamos la cabeza en la nubes,
y nos despertábamos con hambre y con sed.
Y todos gritaban: mira allá va la fanfarria,
la fanfarria del hambre y la sed.
No teníamos dinero para comprar comida,
pero sabíamos para todo la mejor dirección:
mejillones donde Leentje y patatas fritas donde Helga,
y Annie guardaba una botella para nosotros.
Y cada noche, justo antes de dormir,
los últimos cinco francos en la gramola de Eddie:
A hard rain's gonna fall,
la cantábamos todos juntos,
con la fanfarria del hambre y la sed.
Y si venía una mujer que se llevaba a uno de nosotros,
entonces nos despedíamos y decíamos adiós.
La fanfarria seguía con menos miembros,
en tono menor, lo entendíamos bien.
Pero nunca hubo una mujer que pudiera cantar mejor
que nuestra fanfarria del hambre y la sed.
Y nunca pasaba mucho hasta que estábamos otra vez juntos / con la fanfarria del hambre y la sed.
Quién de nosotros se habría atrevido a pensar
que cada uno de nosotros se iría para siempre.
Nosotros mismos hemos disuelto la fanfarria,
como todo el mundo, hemos pagado el precio bien alto.
El precio de la libertad: a cambio de algunos céntimos
un trabajo en el banco, un coche, un hijo.
Pero en algún sitio en la ciudad canta una nueva fanfarria, / una nueva fanfarria del hambre y la sed.
Una nueva fanfarria del hambre y la sed.